ئۇ چىرايلىق، ئاددىي بىر قىز بولۇپ، دادىسى، ئاپىسى بىلەن كوچىنىڭ بۇلۇڭىدىكى ئۆيىدە ياشايتتى. ئۆيىدە سۇيۈەننىڭ ئىسمى بىلەن ئاتالغان مىلىچمال دۇكىنى بار بولۇپ، ئاپىسى (يەن جىيۈەن) ئايال خوجايىن بولۇش سۈپىتى بىلەن كېچە-كۈندۈز ئالدىراش ئىشلىسىمۇ، دادىسى زاۋۇتتا ئېغىر خىزمەت قىلاتتى. يامغۇر يېغىۋاتقان ئاشۇ ئەتىگەندە، سۇيۈەن كۈنلۈكنى تۇتقىنىچە ئۆزى يالغۇز مەكتەپكە باردى. مەكتەپكە يېقىن جايدا، ئۇنىڭ چىرايى رەزىل، ھاراق پۇرىقى پەلەككە يەتكەن بىر تاغا ئۇچراپ، ئۇنىڭ تىراگېدىيەلىك سەپىرىنى باشلىدى. يۇمران چېچەكلەر بوران-چاپقۇننىڭ رەھىمسىزلەرچە نابۇت قىلىشىغا ئۇچرايدۇ، يارىلانغانلارنىڭ شاخ-يوپۇرماقلىرى بولۇپلا قالماي، تېخىمۇ مۇھىمى قۇياش نۇرىدىن غەم قىلماي ئۆسۈپ يېتىلىشنى كۈتۈپ تۇرىدۇ. زىيانكەشلىككە ئۇچرىغۇچى سۇيۈەن ئائىلىسىدىكىلەر ھەممە يەردە مەينەت بولۇپ كەتكەن نومۇسسىز ئادەم بولغاچقا، تۆت ئەتراپتىن ھەيرانلىق نەزىرى بىلەن ئورىۋېلىندى.ئانا قاتتىق قايغۇرۇپ، تۈگىشىشكە ئاز قالدى. دادىسى قىزىنى پۈتۈن كۈچى بىلەن قوغدىدى، لېكىن يارىلانغان كىچىك پەرىشتە دادىسىنىڭ يېقىنلىشىشىنى رەت قىلدى. يامانلىقنى سوراش يولى پەرىشتىنىڭ ساقايتىشىغا ئەگىشىپ، گۈزەل قىزلاردا يەنە كۈلكە پەيدا بولامدۇ؟